Contrasten, cultuurverschillen en creativiteit

De laatste dagen op Zanzibar brengen we vooral door in zwembaden en in zee. We willen de zwemonderwijzers aan het werk zien. In de praktijk betekent dit vooral veel geduld hebben. Als de zwemonderwijzers er zijn, zijn er geen kinderen en vice versa. Uiteindelijk komen de twee partijen altijd wel bij elkaar en kunnen ze aan het werk gaan. Dan zijn er soms uren verstreken. "Verloren uren", ben ik geneigd te zeggen. Maar zo wordt hier niet gedacht. Je kunt de tijd niet verliezen, want de tijd is niet van jou. De tijd kan nergens heen, de tijd "is" gewoon. Daar breng ik tegenin dat die veel beter benut kan worden dan met wachten. Maar nee: wachten is ontspanning, een powernap en een praatje met een voorbijganger. En ja hoor: ook Dick Swaab komt met de theorie dat ieder mens zich een uur per dag moet vervelen. Daarmee ontstaan verbindingen in de hersenen die onder andere de creativiteit stimuleren. Deze workaholic zal zich erbij neerleggen. Maar ik wil het wel een cultuurverschil blijven noemen...

Nu zijn we in Dar es Salaam. Het is half zeven in de ochtend, ik zit met een kopje thee op het balkon en kijk uit over de zee. Ik mag gebruik maken van het appartement van vriendin Barbara. Zelf is ze in Nederland helaas. Het zou gezellig zijn om weer bij te praten. Desondanks is het heerlijk om hier weer te zijn. We zijn gisteravond aangekomen en hebben meteen boodschappen gedaan. Elora heeft soep gekookt die we opeten terwijl we genieten van een film op de flatscreen. Hier is ook een heerlijke badkamer, een groot schoon bed en alle luxe die we in Nederland ze gewoon vinden. Zelfs meer dan dat: een zwembad! Het voelt alsof ik in een paleis woon. Even, voor drie nachten. Hier in Dar heb ik een paar afspraken, onder ander op de Nederlandse ambassade. Ter voorbereiding daarvan laat ik alle aspecten van het project de revue passeren. Ik denk na over de inspanningen versus de resultaten tot nu toe. Ik denk na over de vervolgstap, de aansturing, het geld, de planning. Ik loop de bloopers na. En de successen. De bloopers berg ik in gedachten op in het laatje "leerschool". De successen toveren een glimlach op mijn gezicht. Mama Massage die trots vertelt dat ze nu ook kan zwemmen. Len, die zo langzaam leerde maar nu toch zonder drijfmiddelen zwemt. Asia zò bang voor water was dat ze alleen maar "nonono" riep en nu zwemmen heerlijk vindt. En haar vriendin, de dramaqueen Rose. Ze was op zich niet bang maar ze zag wel dat angst veel aandacht op kon leveren. Dus speelde ze angst en genoot van de aandacht. En dan al die naamloze kinderen uit het dorp, die in de rij staan om te leren zwemmen. Iedereen wil het! Hoe gaan we dit organiseren en financieren? Laat dit het gespreksonderwerp maar zijn  bij de ambassade morgen.