Dit is de derde keer dat ik Soedan bezoek en ik geloof dat ik nu begin te begrijpen hoe het werkt. Soedan bezoek je namelijk op uitnodiging. Visum on arrival bestaat niet. Je vraagt het visum in Den Haag aan maar voordat je naar de Soedanese ambassade kunt, moet de ambassade in Soedan eerst toestemming geven aan hun collega's in Den Haag om de visumaanvraag in behandeling te nemen. Daarmee is niet toegezegd dat je het visum krìjgt! Nee, de ambassade in Den Haag neemt je papieren in ontvangst, waarna de procedure in gang gezet kan worden. Daarmee bekijkt de ambassade of ze het visum afgeven.
Nu ben ik in de gelukkig omstandigheden dat ik te gast ben bij de Nederlandse Ambassade in Soedan. De ambassade en Swim to Survive zetten zich samen met de SeaScouts in Khartoum in tegen verdrinking. Je moet weten dat je in Khartoum niemand, ècht niemand, tegen komt van wie geen familielid verdronken is. Verdrinking is een enorm probleem in Soedan, een land waar bijna niemand leert zwemmen. In tijden van droogte trekt iedereen naar de Nijl voor verkoeling, voor drinken, plassen en wassen. In de regentijd kan het zo hard tekeer gaan dat kolkende stromen water door de straten trekken en dat mensen in de straat verdrinken. Ondenkbaar voor ons!
In mei heb ik 30 leden van de Seascouts opgeleid tot zwemonderwijzer. Deze mensen geven nu zwemlessen aan de oevers van de Nijl. Ik ga nu kijken hoe het met die zwemlessen gaat, waar de lesgevers tegenaan lopen en wat de volgende stap in het project kan zijn.
Tenminste..... als ik dat visum krijg!
De Nederlandse ambassade in Soedan heeft enkele weken geleden een supportnota aan hun Soedanese collega's geschreven met het verzoek om mijn visumaanvraag te behandelen. Tot op de dag van vandaag heeft de ambassade in Khartoum daar niet op gereageerd. Nog tien dagen te gaan. Vandaag wordt er niet gewerkt in Khartoem: vrijdag is de gebedsdag voor de moslims. Zondag is de eerste werkdag van de ambassade. Ik krijg dus op z'n vroegst zondag bericht of ik mijn visum aan kan vragen. Dan kan ik misschien maandag naar de ambassade. En dan zijn er nog maar acht dagen te gaan. En dat terwijl de visumaanvraag ongeveer een week duurt. Het begint spannend te worden. Alweer! In mei kreeg ik mijn visum donderdagmiddag om vijf uur terwijl ik op vrijdagochtend vertrok. Ik had er al niet meer op gerekend. Wat een verrassing en spanning dat ik toch mijn koffer kon pakken.
Ik ga ervan uit het nu ook weer goed komt...