De nacht was onrustig en warm. Om 7 uur vind ik dat ik
genoeg gedraaid heb en ik sta op. Ik ben nieuwsgierig waar ik ben.
Toen we gisteravond aankwamen was het donker en stil. Een
Masaï opende het hek en bracht ons naar de hut. Tegen onze verwachting in, is
er sanitair in de hut. We hoeven dus niet naar buiten om te plassen en te
wassen. Over dat eerste gesproken: toen ik plaatsnam, bleek de toiletbril los
op de pot te liggen. Ik lag er bijna, samen met de bril, naast! De sporen van
één van onze voorgangers waren nog zichtbaar. Soms helpt het als je de andere
kant op kijkt…
Moe, bezweet en vol vertrouwen opende ik de douchekraan: na
drie druppels stopte de douche ermee. Elora was nog aangekleed, liep naar buiten
en heeft ervoor gezorgd dat de pomp werkt. Heerlijk, ik kon douchen. De warme
kraan gaf koud water maar dat deerde me niet. We forceerden het stopcontact met
een lepeltje zodat de stekker van onze Nederlandse waterkoker erin past, en dronken
een kopje kruidenthee buiten in het zand. Voor de hut snorde een tevreden poes
die er zowaar schoon uitzag. Grote vleermuizen vlogen laag voorbij; ze
verlosten ons van de muggen.
Nu is het vroeg in de ochtend. Elora slaapt nog. Ik sluip
naar buiten en kijk om me heen. Het eerste dat ik zie is een hond die opgekruld
in het zand ligt. Het is dezelfde hond die bij ons vorige verblijf voor onze
hut lag. Grappig want we slapen op een andere plek. Bijna alle honden hier zien
er hetzelfde uit. De bomen en struiken hier zijn ook hetzelfde. Ik vraag me af
of ik hier ’s ochtends ook de apen zal zien, springend van boom naar boom. Of
de Bushbaby’s, die ’s avond schuchter een klaar gelegd stukje fruit stelen. In
ieder geval zie ik prachtig gekleurde vogeltjes die met hun kromme snavels diep
in de bloemen dringen. En grote hommels die hetzelfde doen.
Ik loop een beetje rond en tel 12 verouderde hutjes. Dat is
ons “resort” voor de komende dagen. We zijn de enige gasten. Dat voelt een
beetje ongemakkelijk. Tegelijkertijd geniet ik ook wel van de rust. De eigenaar
van de hutjes is in Letland, waar hij een hotel heeft. Een vriendin van hem,
Greta, past op de hutjes. Ze maakt schoon, verzorgt het ontbijt en is ons
aanspreekpunt. Ze verblijft zelf in het hutje naast ons. Het kleinste hutje
wordt bewoond door twee Masaï. Die verzorgen de klusjes en bewaken ons.
Het beloofde internet werkt niet. We krijgen de melding dat
er nieuw tegoed gekocht moet worden. Alle internet werkt hier prepaid, ook voor
grootgebruikers. Een irritatie voor westerse ondernemers hier. Iedere week
nieuw tegoed kopen en het wachtwoord veranderen. Binnen een week weet het hele
dorp namelijk het wachtwoord. Locals gaan buiten het hek zitten met hun
smartphone en downloaden volledige films. Haha…
Na het ontbijt lopen we via het strand naar Paje. Als
vanouds zien we de zeewierwerkers, de pierenstekers en de vissers. Ze staan tot
hun middel in het water, samen met hun kinderen. Ze kunnen geen van allen
zwemmen. Iedereen leeft hier van het water en verdrinking is aan de orde van de
dag.
In Paje hebben we afgelopen zomer zwemonderwijzers opgeleid,
die nu in het zwembad van een resort schoolkinderen zwemles geven. Via via
hoorden we dat de eigenaar van het zwembad niet blij is met deze activiteiten.
Er moet een nieuwe plek gevonden worden
om de om de zwemlessen te geven. Het lukt de zwemonderwijzers niet om een
nieuwe lesplek te vinden. Dat is voor mij de aanleiding geweest om terug te
gaan. Maar ook: de zwemonderwijzers hebben hun verdienmodel nog niet op orde.
Ondanks de voorbereidingen die we hiervoor getroffen hebben tijdens hun cursus.
Ouders moeten een kleine bijdrage geven aan de zwemonderwijzers die betaald moeten
worden voor hun inspanningen. Die bijdrage krijgen de zwemonderwijzers ook,
maar daar kopen ze rijst voor. Want wat bleek: van zwemmen krijgen kinderen
honger. De eerste weken van de zwemlessen kwamen de kinderen met meer honger
dan gebruikelijk thuis. Dat kunnen de Afrikaanse gezinnen niet dragen: geld
kwijt zijn aan zwemles en dan eten de kinderen ook nog eens extra veel! Daarom
hebben de zwemonderwijzers gezorgd voor pannen met rijst bij het zwembad. Dat
is juist een extra stimulans voor de gezinnen om hun kinderen op zwemles te
doen. Zwemmen leren én een eter minder in het gezin!
Het gevolg is wel dat de zwemonderwijzers hierdoor vrijwel
niets meer verdienen. Dat stimuleert de zwemonderwijzers niet om de lessen
voort te zetten. Vooral de mannelijke zwemonderwijzers hebben vaak een andere
bron van inkomsten: die gaan vissen vangen, timmeren of andere dingen doen
waarmee ze direct brood op de plank hebben.
Dit wordt een mooie puzzel voor mij de komende weken!