Ademnood!

Doodmoe kom ik aan op Schiphol. Ik zie mezelf in de spiegel en schaam me. Ik draag de spijkerbroek die ik gisteravond droeg, toen ik op de grond van de boot de drenkeling warm wreef. Ik heb geen tijd gehad om de broek nog te wassen en de andere kleding die ik bij me had was zomerkleding, dus niet geschikt om te reizen. Door de hectische laatste avond is het vertrek een beetje onvoorbereid gegaan. Ik heb de hele reis dus vieze stinkende kleren aan gehad en had geen tandenborstel, haarborstel en deodorant in mijn handbagage. Ik voel wel een verwaarloosde zwerver.

Gelukkig hoef ik niet met openbaar vervoer naar huis. Mijn auto staat op Schiphol en ik sluit aan in de file, de kachel voluit. Ondertussen bel ik de voorzitter van Swim to Survive om verslag te doen van deze dienstreis. Ze is tevreden en we bespreken de plannen voor volgend jaar. Al babbelend mis ik de afslag wat me een extra file en minimaal een half uur vertraging oplevert. Grrr...

Eémaal thuis word ik uitbundig begroet door mijn hond Banjo. Zo lief: oppas Arie zorgt er altijd voor dat Banjo thuis is als ik aankom. Zodat ik niet in een leeg huis kom. Terwijl ik mijn sleutel zoek, staat Banjo te trappelen voor de deur. Ze groet me alsof ik maanden weg ben geweest. Nee: deze begroeting is beter. De vorige keer was ik maanden weg, voor het project op Zanzibar. Bij thuiskomst kreeg ik een lauwe begroeting. Mevrouw was beledigd en heeft me een paar dagen nauwelijks aangekeken.

Nog voor het douchen is mijn reistas leeg en staat de wasmachine aan. Ik trek mijn thuispak aan met daarover een dik vest en grote wollen sloffen. Het ziet er niet uit! Voor de zekerheid doe ik de deur op slot. Stel je voor dat de buurvrouw of een vriendin langs komt en me in deze outfit ziet! Ik scan de mailbox en wordt gebeld door de NOS voor een interview. Morgenochtend om kwart voor zeven! Oei, dat is vroeg! Ik wil eigenlijk uitslapen maar bevestig toch de afspraak. Ik neem me voor om na het interview gewoon weer mijn bed in te gaan. 

's Avonds laat ik rond negen uur de hond uit. Over mijn monsterlijke kleding trek ik een lange wollen winterjas. Ik stap naar buiten en krijg een klap in mijn gezicht van de kou. De vorst ontneemt mij letterlijk mijn adem. Ik reken snel uit hoe groot het temperatuurverschil is. Het wordt hier min vijf vannacht. In Khartoem was het 41 graden. Een verschil van 46 graden. Poeh! Niet zo gek dat ik het benauwd krijg. De arme hond krijgt een kort rondje.

's Avonds blader ik wat door de foto's en overdenk ik de reis. Dit was een ontspannen reis met goede resultaten. De inspanningen van voorgaande reizen beginnen hun vruchten af te werpen. In gedachten loop ik de details na. 

• Er is een sponsor voor het project gevonden. De ambassadeur heeft over enkele weken een vervolggesprek met hem. 
• De burgemeester van Khartoem is enthousiast over  het project en wil vooral graag dat vrouwen leren zwemmen. 
• De minister van sport is enthousiast over het project en vindt dat ieder kind zwemmen moet leren. 
• Er is een realistisch plan dat uitgewerkt kan worden. 
• Sarraa komt in januari naar Nederland om hier kennis te maken met het Nederlandse zwemonderwijs en vooral met onze efficiency en didactiek van de zwemlessen

Ik vraag me af hoe ik alles voor elkaar ga krijgen. Stiekem hoop ik op support uit onverwachte hoek. Voor het bezoek van Sarraa zoek ik huisvesting. Een een zwembad waar Sarraa een paar dagen mee mag draaien. Er moet een vrijetijdsprogramma komen.  Voor de financiering van het vervolgproject zou er eigenlijk een actie ten behoeve van Swim to Survive  georganiseerd moeten worden. Een zwemmarathon ofzo. Of giftboxes die bij zwembaden staan. Of een crowdfundingactie. Of Of Of En En En.....

Poef! Ik krijg het druk de komende maanden. Zeker als ik bedenk dat het project op Zanzibar ook aandacht nodig heeft. De flyers moeten volgende week af zijn zodat Melanie ze mee kan nemen. Hardop vertel ik de actielijst tegen mezelf. Dochter Elora hoort het en biedt spontaan aan om de opmaak te doen. En ze begint er ook meteen aan. Fijn! 

Nu eerst maar even ontspannen. Ik ben nog moe van de reis en laat het werk even rusten. 

De volgende dag gaat het interview precies volgens plan. Inclusief de return in bed. Ik slaap nog lekker een paar uur door. De dag bestaat uit het wegwerken van alles wat is blijven liggen tijdens mijn afwezigheid: de bril naar de opticien, laarzen naar de schoenmaker, een reservesleutel van de fiets laten maken, de post sorteren, de hypotheek uitpluizen, boodschappen doen en niet te vergeten de voorbereidingen voor Sinterklaas!

Tussendoor app ik met de Soedanese Samuel, die ik op de ambassade in Den Haag ontmoet heb. Hij wil heel graag dat ik zaterdag bij de doop van zijn kindje ben. Samuel spreekt een klein beetje Engels maar zijn appjes zijn een doolhof van letter waar ik woorden van probeer te maken.
Het lijkt me leuk om kennis te maken met de Soedanese gemeenschap in Nederland. Ik hoop dan ook dat we tot een concrete afspraak kunnen komen.