Ik spring uit bed, douche kort, zet thee, kook een eitje en ga hard aan het werk. Een uur later is de montage klaar: een compilatie waarin vijf minuten zwemles in de Nijl te zien is. Inclusief een bijpassend achtergrondmuziekje: Many rivers to Cross van Jimmy Cliff. Ik ben tevreden.
Tijdens de brunch bij de ambassadeur ontmoet ik een aantal andere gelegenheids-Nijl-zwemmers. Het is gezellig en ontspannen. Iedereen heeft zin in de dag en in de zwemtocht. Aan het begin van de middag vertrek ik alvast naar de Nijl. Er is immers de tweede tryout van de demo. Aangekomen op het Seascouts terrein is het gezellig druk. Groepen met kleine en grote kinderen doen spellen, eten een broodje en zingen een yell. Sarra, die de lead in de demonstratie heeft, is druk met van alles behalve de try out. Ik zit er bovenop en probeer haar bij de les te krijgen. Ze heeft duidelijk te veel aan haar hoofd en ziet er moe uit. De materialen voor de demo staan niet klaar. de kinderen zijn niet aanwezig, ze is zelf nog niet omgekleed. Inmiddels is het twee uur. Ik blijf aandringen op snelle actie want om drie uur wordt ik verwacht op de VIP boot voor de persfoto's en de briefing. Na lang aandringen start Sarraa om half drie met de les. Het gaat aardig goed. Ik geef tussendoor feedback en terwijl Sarraa de les afrondt, trek ik snel mijn zwemoutfit aan. Ik hol naar de VIP boot en kom daar duidelijk te laat aan. Ik ben net op tijd om de mannen na te zwaaien. Die varen alvast naar de overkant van de Nijl. In Soedan mogen de mannen en de vrouwen namelijk niet samen zwemmen. Terwijl de vrouwen, wij dus ook, volledig gekleed zwemmen. De vrouwelijke rondingen kunnen zichtbaar worden en dat mogen mannen niet zien. Dus de mannen zwemmen eerst de Nijl over en daarna de vrouwen.
Alles loopt op rolletjes. De ambassade en de Seascouts hebben de afgelopen weken keihard gewerkt aan de organisatie en dat is te merken. Rond vier uur varen de vrouwen naar de overkant. De mannen zijn dan al aan het zwemmen. De Nijl is een prachtige rivier maar het is geen aantrekkelijk zwemwater. Het is bruin en verre van helder.
Het varen is lekker want we hebben het warm gekregen in de kleding die we over ons badpak heen dragen. We zijn dan ook blij als we een half uurtje later de Nijl in kunnen duiken. Die vieze bruine sloot biedt ons toch maar mooi de nodige verkoeling!
Ik zwem op eigen verzoek helemaal achteraan en het is een prachtig gezicht. De Soedanese meisjes dragen blauwe kleding en badmutsen; de Nederlandse outfit is oranje. In een keurige rij zwemmen we op ons gemak de Nijl over. Twee aan twee, ik zie tien oranje bolletjes naast tien blauwe bolletjes aan het wateroppervlak. De pers vaart in bootjes om ons heen, een drone volgt ons vanuit de lucht.
Voor de veiligheid varen er kano's mee. Ik geniet van het zwemmen en van het uitzicht. De stroming is sterk maar we hebben een goede leadzwimmer die ons er behendig doorheen loodst. Het is de Soedanese Sarah Gaddalah, een vrouw van achter in de vijftig. In haar jeugd kreeg ze polio, waarvoor ze therapeutisch is gaan zwemmen. Sarah is een doorzetter: ondanks haar handicap zwom ze Het Kanaal over en van Capri naar Napels. Twee keer 32 km!
We zijn rustig achter Sarah aan gezwommen totdat we aan de overkant waren, waar we met luid applaus binnen gehaald werden. Meteen volgde een fotosessie en interviews met de pers. Ik kon weinig rust vinden voor de interviews. Ik had immers nog de supervisie over de demonstratie. Zodra het mogelijk was ben ik naar het zwembad gegaan. Daar stond alles nog lang niet klaar voor de demo. Ook Sarraa was er nog niet. Oef... Nou ja, met vereende krachten hebben we op het laatste moment alle voorbereidingen kunnen treffen. En de demonstratie kon beginnen. Het ging fantastisch! Rondom het bad zaten belangstellenden, de kinderen deden het goed, Sarraa deed het goed. Overal waar ik keen zag ik camera's en microfoons staan. Door de microfoon gaf ik in het Engels commentaar, gevolgd door de vertaling in het Arabisch.
De demonstratie heeft veel vragen opgeroepen van de pers. Dus meteen daarna werd ik gevraagd voor interviews. De vragen gingen vooral over verdrinking, het Nederlandse zwemlessysteem, Swim to Survive, het project in Soedan en de plannen in Soedan. Wat een exposure!
Al die tijd heb ik in de kleding gelopen waarmee ik in de Nijl gezwommen heb. Stinkend en wel stond ik in een aan mijn lijf geplakt nat oranje shirt met een te strakke legging voor het publiek en voor de camera's. Lekker charmant. Ik was blij toen ik eindelijk de tijd vond om me aan te kleden. Maar euh.... waar zijn mijn kleren? Ik kan ze nergens meer vinden! Alles, werkelijk alles heb ik afgezocht naar mijn witte plastic tasje met daarin mijn spijkerbroek en een blauw bloesje. Tsss.... hoe kan het toch dat sommige dingen gewoon verdwijnen? Nou... in dit geval omdat ik ze heb laten slingeren. Babynke vond ze uiteindelijk. Op de boot..
In de avond was er feest. Op het terrein was een podium opgebouwd waar rijen gerokte stoeltjes neergezet waren. Na de speeches en de vertalingen daarvan kwam de muziek. Er speelde een Soedanese band met maar liefst 15 muzikanten.
De aanwezigen gingen helemaal los! Dat wil zeggen: iedereen probeerde een stoeltje dicht bij het podium te bemachtigen. Kinderen, volwassenen en ouderen maakten foto's, selfies en filmpjes met de smartphone. Iedereen wilde op de foto met deze populaire band.
Er werd ongewoon veel gedronken: cola, juice en sinas. En soms, bij een heel swingend nummer, stonden mensen op van hun stoel om met hun vingers knippend naar het podium te lopen, daar ongeveer een halve minuut te blijven staan en dan weer naar hun stoeltje te lopen. Bij het laatste nummer gaat ineens alles anders. Vrijwel iedereen staat op, loopt naar het podium en begint te dansen totdat de band stopt. Zo vier je feest hier in Khartoem!
Moe van de dag kwam ik "thuis". De kleding meteen in de wasmachine en zelf onder de douche. Heerlijk! Lekker schoon naar bed toe. Morgen weer vroeg op want ik ga een dagje uit!
Alles loopt op rolletjes. De ambassade en de Seascouts hebben de afgelopen weken keihard gewerkt aan de organisatie en dat is te merken. Rond vier uur varen de vrouwen naar de overkant. De mannen zijn dan al aan het zwemmen. De Nijl is een prachtige rivier maar het is geen aantrekkelijk zwemwater. Het is bruin en verre van helder.
We zijn rustig achter Sarah aan gezwommen totdat we aan de overkant waren, waar we met luid applaus binnen gehaald werden. Meteen volgde een fotosessie en interviews met de pers. Ik kon weinig rust vinden voor de interviews. Ik had immers nog de supervisie over de demonstratie. Zodra het mogelijk was ben ik naar het zwembad gegaan. Daar stond alles nog lang niet klaar voor de demo. Ook Sarraa was er nog niet. Oef... Nou ja, met vereende krachten hebben we op het laatste moment alle voorbereidingen kunnen treffen. En de demonstratie kon beginnen. Het ging fantastisch! Rondom het bad zaten belangstellenden, de kinderen deden het goed, Sarraa deed het goed. Overal waar ik keen zag ik camera's en microfoons staan. Door de microfoon gaf ik in het Engels commentaar, gevolgd door de vertaling in het Arabisch.
De demonstratie heeft veel vragen opgeroepen van de pers. Dus meteen daarna werd ik gevraagd voor interviews. De vragen gingen vooral over verdrinking, het Nederlandse zwemlessysteem, Swim to Survive, het project in Soedan en de plannen in Soedan. Wat een exposure!
Al die tijd heb ik in de kleding gelopen waarmee ik in de Nijl gezwommen heb. Stinkend en wel stond ik in een aan mijn lijf geplakt nat oranje shirt met een te strakke legging voor het publiek en voor de camera's. Lekker charmant. Ik was blij toen ik eindelijk de tijd vond om me aan te kleden. Maar euh.... waar zijn mijn kleren? Ik kan ze nergens meer vinden! Alles, werkelijk alles heb ik afgezocht naar mijn witte plastic tasje met daarin mijn spijkerbroek en een blauw bloesje. Tsss.... hoe kan het toch dat sommige dingen gewoon verdwijnen? Nou... in dit geval omdat ik ze heb laten slingeren. Babynke vond ze uiteindelijk. Op de boot..
In de avond was er feest. Op het terrein was een podium opgebouwd waar rijen gerokte stoeltjes neergezet waren. Na de speeches en de vertalingen daarvan kwam de muziek. Er speelde een Soedanese band met maar liefst 15 muzikanten.De aanwezigen gingen helemaal los! Dat wil zeggen: iedereen probeerde een stoeltje dicht bij het podium te bemachtigen. Kinderen, volwassenen en ouderen maakten foto's, selfies en filmpjes met de smartphone. Iedereen wilde op de foto met deze populaire band.
Er werd ongewoon veel gedronken: cola, juice en sinas. En soms, bij een heel swingend nummer, stonden mensen op van hun stoel om met hun vingers knippend naar het podium te lopen, daar ongeveer een halve minuut te blijven staan en dan weer naar hun stoeltje te lopen. Bij het laatste nummer gaat ineens alles anders. Vrijwel iedereen staat op, loopt naar het podium en begint te dansen totdat de band stopt. Zo vier je feest hier in Khartoem!
Moe van de dag kwam ik "thuis". De kleding meteen in de wasmachine en zelf onder de douche. Heerlijk! Lekker schoon naar bed toe. Morgen weer vroeg op want ik ga een dagje uit!